De oversteek van de Golf van Biskaje.

Golf of Biskay:  vertrokken uit Brest (Bretagne) op dinsdag 19 Juli rond 10u30 en aangekomen in La Coruña (Spanje) op vrijdag 22 Juli rond 15u30 lokale tijd.

Brest, Bretagne, Zondagavond stipt om 19u00 : het Dream-Team komt over de steiger naar de Lucky Bitch(es) gewandeld met achter hen zo van die handige reistassen op wieltjes; de ideale shoppingbags blijkt later. Patrik (Patje the Sailorman), Luc en Koen zijn de 3 stoere zeilers die me gaan vergezellen naar Spanje.

Het Dream-Team oftewel de Biskay-Boys treinen stijlvol naar Brest.

Het is een heel blij weerzien temeer daar ik nu reeds 10 dagen alleen in mijn schuit zit. Hoog tijd dus om te socializen: bijkletsen, ` hoe-ist-in-België`?, `vertel je avonturen!` en dan de praktische aanpak van de aankomende zeiltocht. Dit alles terwijl we uitgebreid en zeer verzorgd dineren in een prachtig fruit de mer restaurant. Tussen 2 oesters door bespreken we de meteo.

Voorbeeld van een laatste Bretoens avondmaal, we moeten er sterk op staan voor Biskaje, niewaar?

Een goed  ` weather window`  (de juiste weersvooruitzichten voor de geplande tijd en locaties die je op een oversteek gaat bezeilen) is van primair belang! Alles  staat of valt daar meer. Zo besluiten Frank en Sofie van de Anastasia – een bevriend Belgisch zeilerskoppel dat momenteel in Douarnenez, iets verder in Bretagne ligt – toch niet over te steken. Te veel wind! We buigen ons nog maar es over Windguru, Windfinder, Weatheronline, Passageweather en vooral het interessante Ugrib (allemaal meteo-bronnen op de world wide web) en distilleren een weerbeeld voor de komende 4 dagen. Ik contacteer (via Skype, Gmail en FB – alweer via het wondere world wide web) een paar bevriende ervaren zeilers en vraag hun mening. Tx hiervoor, al deze info is zeer goed van pas gekomen.

Conclusie: het is te doen, het gaat wel zeer pittig worden vooral het vertrek. We dienen feitelijk voor vrijdagnamiddag in de haven van La Coruña te liggen want dan gaat het daar hard waaien. Daar het Dream Team op zaterdag hun vlucht naar huis dient te nemen is dit geen optie doch een must. Ik zie verder een wigje (kleine inzakking van een depressie tussen een hoog en laag luchtdruk gebeid) met daarin Zuid Westen wind (!!!) gedurende 3u en voel nu al tot in mijn dikke teen dat dat een gevaarlijk moment gaat worden. Zuid Westen wind in de Golf van Biskaye is gevaarlijk. De jongens zijn echter niet meer te houden en dus rest ons enkel nog de concrete voorbereidingen.

Maandagmorgen  even uitgeslapen – mag wel als je de avond ervoor in de `4 Vents`  bent blijven plakken. Dan vatten we ` het strakke plan` aan: douchen, shopping voor 4 dagen, brandstof tanken, water tanken, kookvuur vullen met brandspiritus, de boot zee/zeil-klaar maken, administratie in de capitainerie van Brest afronden en … off we go! We sluiten deze drukke maandag af met een 2de bezoek aan het schitterende zelfde fruit de mer restaurant van gisteren en gaan voor een allerlaatste slaapmuts in les 4 Vents.

Dinsdag 10u30 gaan de trossen los. De wachten zijn van in de beginne verdeeld: Patje mag al meteen weer gaan slapen, Koen navigeert en Luc is de backupper van het moment, ik stuur. Koen loodst me le Rade de Brest door. Ik heb gelukkig de stroming goed berekend: recht in het gat. We vliegen vooruit. Er staat de verwachte straffe NW van 6bf. Lucky Bitch schiet er van door. Ze wil duidelijk naar de Spaanse zon net als de skip! Wanneer  we tussen Ile de Sein en de rotsen van Pointe de S.Mathieu razen aan 8 knopen, valt de snelheid plots weg en krijgen we de meest bizarre golfslag die ik ooit zag. Reusachtige golven worden voor de boeg op gebouwd en hebben een kris kras patroonloos patroon. Vreselijk moeilijk sturen, ik zet de motor bij want hou hier niet van en merk dat een paar crewmembers al aardig groen uit slaan. `Wat is me dat hier allemaal?` denk ik en duim hier rap voorbij te zijn en, eens op open zee, terug wat normaal te kunnen zeilen. Dat is zo. Helaas, het kwaad is geschied: Luc is zeeziek. We stoppen hem in zijn kooi – hij was toevallig inmiddels toch off-duty en gaan met 3 dapper verder. De boot loopt 7 tot 8 knopen aan de wind en is in haar element. Als we zo door gaan breken we een record voor mijn 4de Biskay oversteek (eerste met eigen schip). Maar, ik weet dat er ander weer komt en dat we er nog lang niet zijn!

De tocht verloopt de volgende dagen zeer avontuurlijk, aangenaam en gevarieerd. Van zeer spannende tot moeilijke momenten, van verbazing tot enthousiasme. Teamwork, op de tanden bijten, lachen, een traan wegpinken, emoties doorslikken.  Het worden 4 dagen en nachten vol avontuur.
In de SW wig kom ik de beruchte spoken van de Golf van Biskaje tegen. Dit heb ik nog nooit gezien.Ik mag nu vooral niet ten Oosten van de rumble line komen want dan wordt het pas echt gevaarlijk met deze lagerwal situatie en vooral de breuklijn.

De breuklijn is een lijn in de Golf van Biskaje waar de diepte over gaat van 150 naar 4500 meter over een afstand van ocharme 50 zeemijl. Daar gaat de zee ook over naar oceaan. Je kan je inbeelden dat dit wel iets speciaal doet met het golfpatroon. Op zich allemaal geen probleem en een mooie ervaring. Wel een levensgevaarlijke situatie als je op dat ogenblik een aanlandige zuidwesten wind krijgt.  Elke ervaren zeiler weet dat je met SW prognose je oversteek best uitstelt. Ik zag 3u SW in ons weatherwindow en wist dat we intussen de breuklijn al lang over gingen zijn. Toch bleef het best een spannend moment. Temeer daar Patje en ik er toen alleen voor stonden. Koen was in middels ook getroffen door de zeeziekte en lag, net zoals Luc, te kooi – het enige en beste wat je dan nog kan doen. Patje en ik kregen de SW 30 knopen (7 Bf.)  wind en absurde golven gepresenteerd. Patje zag plots een walvis maar ik denk dat hij toen even hallucineerde. Ik trachtte meteo op te vangen en keek wel 20 keer opnieuw naar de gribfiles op de laptop. ` Vertrouwen,  daar gaat het nu om` heb ik toen gedacht.

Na 3 uur ploeteren op motor recht tegen die ellendige Zuid Westen wind en hobbelend over de immens opbouwende kris-kras golven kwamen we braaf terug naar de rumble line, doorweekt van de striemende regen en uitgeteld van het intensieve handsturen. Maar, zie daar de beloning en het bewijs van vertrouwen: na 3u en terug op de goede koers zagen we in de verte de opklaringen. De wind zou nu weer naar NW moeten draaien en vervolgens naar NO om zo het hoge luchtdrukgebied te vinden. Ja, hoor, hoera!!!! Dit komt goed!
We zien vervolgens dolfijnen, de zieken komen er door en lossen Patje en ik af. Iedereen is weer dol enthousiast.

Net als ik me uit mijn doorweekte zeilpak en kleren heb geworsteld - niet evident in een boot die nu op een kermisattractie lijkt – en me gezellig in mijn slaapzak heb genesteld, hoor ik de crew van uit de kuip roepen: ` Sigrid, rap ,kom kijken`. Ik hoop nog even op de zoveelste dolfijn of misschien wel echt een walvis, maar, helaas pindakaas, ik zie de genua (voorste zeil) los fladderen aan de voorstag: de val is door geschavield. Shit.

Val-strik: val-stuk, val-sleet.

Okay, dan maar een ander droog zeilpak aan en aangelijnd naar het voordek .` Wat kunnen we hieraan zoal aan doen?` vraag ik  me af . Patje en Luc (inmiddels weer helemaal paraat) assisteren me, Koen houdt de boot (op motor) in de wind. We werken ons te pletter op het voordek en worden om de haverklap volledig overspoeld door gigantische zoute watermassa`s. Maar, het is fun!! Na uren werken en zoeken en trachten, geef ik de strijd op. Deze reparatie is bij 7 bf. en dit zeetje gene cadeau; ik hou het voor bekeken. Ik beslis de rolgenua te demonteren en de reserve oude leuverfok op de kotterstag aan te slaan. Nog es een dik uur van hard labeur in een mix van kermis en waterpretpark. Ook Patje en Luc blijven dapper door doen en we hebben er alle 3 onze lol in. Koen houdt zo beheerst mogelijk Lucky Bitch in de wind, varende. ` Wauw, wat een Dream Team` denk ik.
De boot zeilt nu weer vlot met het kleine voorzeil. We blazen uit in de kuip.

Dan zien we dat Luc er plots wel heel apathisch bij zit. Hij rilt over zijn hele lijf en ziet er weerom  grijsgroen uit! Verdorie toch, dat bruin ging hem beter af. Help, gevaarlijke situatie. Patje en ik hijsen hem rap naar binnen, kleren uit, een ferme teug cola (suiker) en in de warme slaapzak.  Hierna sta ik schrap in de kajuit en merk plots dat ik zelf ook reuze kou heb en fysisch uitgeteld ben. Ik heb ook een vermoeden dat ik bont en blauw ben. Rap die kleren uit en de slaapzak in. Ik val stante pede  in een diepe slaap.

Als ik 2 u later wakker word en in de kuip kom om mijn wacht te doen, voel ik behoorlijke pijn in mijn linker arm. Ik lach tegen de jongens: `dit is wel een ferme kneuzing, `k ga er rap eerst wat Hirudoid op doen`. Tegen de avond is de pijn en het zicht vreselijk: de arm is immens dik en er is een reusachtige uitstulping aan mijn elleboog. ` Het is niet waar, hee, toch niet gebroken?`  Dat kan moeilijk volgens de anderen want, dan zou ik mijn arm niet meer kunnen bewegen.

Arme arm.

De volgende dag naderen we La Coruña. Het zonnetje schijnt. Luc is er weer helemaal door evenals Koen en beiden hebben genoten van een prachtige sterrenhemel. Patje - toch een echte held, hoor- slaapt ferm bij. Alles prima… Behalve de skip… Ik heb immense pijn en ook koorts: die arme arm is heet en rood. Infectie, zonder twijfel. Ik slik Spidifen want draai haast weg van de pijn en koorts. Ik kruip in mijn bed en als ik 2u later op sta, voel ik me stukken beter – de medicatie werkt. Ik besluit te gaan koken want zie dat de crew weer een happy maar intussen ook hongerig is.
We gaan voor spaghetti. ` Doe maar een heel pak, Sigrid, en 3 blikken saus!` wordt er enthousiast vanuit de kuip naar het kombuis geroepen. Patje is inmiddels ook goed uitgeslapen en beseft dat we tot hier toe nog geen 1 foto  hebben gemaakt. Het is nu de moment dus, temeer met deze stralende Spaanse zon er bij! Hij gaat filmen. Ik stel hem voor om een Biskaje-the Movie te maken, beetje mix horror/Jambers stijl – niet voor gevoelige kijkers dus. We lachen ons een breuk.` Hey tof`, de jongens hebben ook de vislijnen uitgehangen!! ` Goh, tis nu allemaal wel weer best gezellig`  bedenk ik terwijl ik in de spaghetti sta te roeren. Dan weer plots: ` Sigrid, kom vlug!!...`

`We hebben beet!`  Ik weet niet of ik blij of triest moet zijn als ik Luc de lijn zie binnenhalen. Patje Jambers volgt alles door het oog van de camera, dit wordt reality-tv! Dan zien we de best wel grote (en helaas ook mooie) vis boven komen al spartelend. ` Doe die zo rap mogelijk dood`, roep ik en besef hoe een klein hartje ik voor deze dingen heb. Patje sluit de camera met de woorden: ` dit is niet voor gevoelige kijkers, tot later, bij leven en welzijn`. Dan een harde slag: Koen klopt met de winchhendel goed raak. Veel bloed, maar Killing Koen doet zijn werk echt goed: de vis is dra dood. Ik vlucht de kajuit binnen: mijn spaghetti is aan het over koken!!! …

Tuna fish.

Situatieschets:
1. ik heb veel te veel spaghetti gemaakt.
2. we hebben een mooie lekkere dikke vis in het gangboord liggen.
3. we weten niet welke vis dit is en nog minder hoe je ze kuist en klaar maakt.
4. het is reeds 22u30, het wordt donker.
5. we hebben inmiddels wel echt honger.

Captain Sigrid neemt weer een beslissing: ` gooi dat beestje terug in het water, NU`  (ik kon de blik in de grote blauwe visogen niet meer zien…).
Later hoor ik van een vriend dat dit een overheerlijke tonijn geweest is, veel beter bij spaghetti dan de tomatenpuree-achtige blik saus. Ik weet inmiddels ook hoe je zo een beest hut en klaar maakt. Dus, maybe next time als ik mijn Gaia-gehalte tenminste eens kan intomen!?

Na 77 uren varen komen we aan in La Coruña. Fantastisch gevoel! De boot krijgt een mooi plaatsje in de Marina Real Darsena, Club Royal Nautica, vlak aan de mooie stad. Er wordt een aanlegbiertje gedronken dat direct naar het hoofd gaat – 3 dagen geheelonthouding en tevens doodop... Er wordt gedoucht en we plannen de stad in te trekken om iets te gaan eten. Eerst en  vooral dien ik echter een dokter op te zoeken. Ik verga van de pijn, heb koorts en mijn arm ziet er niet uit. Zo vertrek ik om 17u naar het hospitaal, te voet. De jongens (schatten) gaan intussen de boot wat kuisen en hun bagage pakken.

Lucky Bitch krijgt een mooi plaatsje in de Marina Real, Royal Club Nautica. Verder nog tal van andere schepen, groten en kleine.

Om middernacht verlaat ik de spoedafdeling van hospitaal La Coruña. Ik heb reuzehonger maar wil vooral slapen. In het ziekenhuis hebben ze me dra naar de spoed gestuurd voor foto`s. Verder kreeg ik iets tegen de pijn en koorts en hebben ze een bloedanalyse gedaan. Verdict: zware infectie van alle weefsels in de elleboog en arm door de val (had mijn arm heftig gestoten tegen het voordek tijdens de werken aan de rolgenua. Niets gebroken of gescheurd. Ik mag zeilen, dien eigenlijk zoveel mogelijk te bewegen. Straffe antibiotica behandeling met een infuus om mee te beginnen. Deze kreeg ik toegediend door een superknappe Spanish nurse, dus niet zooooo erg J

We hebben aan boord nog een afscheidsbabbel en –drink met de Biskay-Boys. We hielden sms-contact terwijl ik de 6u op de spoed doorbracht en zij La Coruna verkenden en uit eten gingen. De jongens bestelden biefstuk + friet. Aaaargl, met al deze heerlijke tapas hier??!! Afin, we voelen ons trots en blij en vooral moe, dus kruipen te kooi. De volgende ochtend vroeg, neemt het Dream Team de taxi naar the Airport. Bye, and tx boys, ik heb er geen woorden voor. Oh ja, en ook bedankt voor de P-magazine die jullie aan boord achter lieten.

Dream-Team nadert Spanje.

Zondag rustdag. Met een ijszak op mijn arm en de P-magazine in de andere hand lig ik op een paar kussens in de kuip in de heerlijk warme Spaanse zon. De boot wiegt rustig. Ik voel me een poes die een zware (vecht)nacht heeft gehad en nu de tijd van de wereld neemt om zichzelf te soigneren: wonden likken en vacht reinigen en dit alles in een aangename warme en zachte omgeving waar je gediend wordt.

En dan komt hier een Belg-vriend-solozeiler naast me aangemeerd. Gus!!!!????!!! Super! Wat een toevalstreffer!!

Gus, wat een toeval!

Hij zal over enkele dagen de Golf oversteken naar Brest, SOLO!De man heeft ook al net wat avonturen meegemaakt. Hij ziet er echter bijzonder happy en prima uit, vele kilo's kwijt! `Zulllen we samen La Coruña bezoeken en veel bijkletsen en tapas gaan eten` vraagt hij. Mijn antoord: `okay en jeij!`

Sigrid, skip SY Lucky Bitch van uit Spanje.